"آتش" به جان خریده خبر میدهد سحر.

نه که آمده باشم که بگویم شروع کردن سخت است. نه که آمده باشم که بگویم نمی توانستم شروع کنم.

آمده ام که بگویم تا وقتی که شروع نکرده باشیم، خبری از ادامه دادن نیست. شروع کردن جرئت میخواهد و ادامه دادن... فقط بیداری.

سابوتاژ از هر کسی که در هر زمان و به هر دلیل و با هر منطقی این پست را خواند، خواهش میکند که همان روز یک بادکنکِ نارنجی بخرد. باد کند. و حداقل یک ربع بازی کند.

و این یک ربع،

کودک درون نداشته باشد.

 بلکه خود کودک درون باشد!

+ از سری پیشنهادیِ "روز را بهتر کنیم." ِ سابوتاژ.

دروغ چرا؟ همه میدانیم که خبری از " آن روز خوب" که قرار است بیاید نیست. همین هاست که میگذرد و مقداری دیگرش هم مانده. حالا ماییم و جان کندن برای متوسط کردن همین روز ها. منتظر نمانید. نه بعد از کنکور خبر خاصی است و نه بعد از فارغ التحصیلی و نه بعد از ازدواج و نه بعد از مادر و پدر شدن.

منتظر نشسته ایم و حواسمان هم نیست که حتی خورشید هم با طلوع می سوزد.

مگر به همین راحتی هاست؟